Over mij...

Ik ben Linda van der Meulen en ik ben gek op meubels. Ik kom uit Amsterdam en ben via een omweg door Canada in de bollenstreek beland.  

Als 13-jarige puber verhuisden wij naar Calgary, Alberta. 

Ik was toen al altijd bezig met het omtoveren van mijn kamer. Mijn moeder werd er knettergek van, maar liet me lekker m’n gang gaan. Na een aantal jaartjes was die hobby nog steeds aanwezig en namen we het een stapje verder, waarbij de rest van het huis ook een facelift kreeg. Mijn ouders hadden het nogal op bruin en hout. Eiken tafels, bruine leren banken, donkere gordijnen, muren van rood baksteen of betimmerd met hout. Sfeervol voor die tijd, maar...                                                    

Om hen geen hartverzakking te geven, heb ik heel langzaam aan een aantal muren wit geschilderd, wat vooral ruimte en licht creëerde. Daarna wat meubels aangepakt door de donkere vernislaag eraf te schuren en het in een lichtere tint te bewerken. Dat was wel geslaagd en kon ik verder aan de slag. Toen plannen gemaakt om de badkamer en de keuken een nieuwe look te geven, want ook die waren aan een update toe. Succes, mijn ouders gingen akkoord met het voorstel en een paar weken later, huup huup barbatruc. 

En zo is mijn passie ontstaan. Koffertje gepakt, naar Montreal verhuisd voor een opleiding Interior Design. Nadat ik mijn opleiding heb afgerond ben ik naar Vancouver verhuisd. Je bent jong, je wilt de wereld verkennen, dan ga je ervoor. Daar heb ik met veel plezier als interieurarchitect gewerkt aan verschillende projecten.  

Na de geboorte van mijn zoon ben ik kleinschaligere projecten en meubel restylen gaan doen. Dat beviel eigenlijk prima. 

Na bijna 25 jaar in Canada, ben ik uiteindelijk weer op Nederlandse bodem beland.  Ik sprak de taal maar daar was dan ook alles mee gezegd. Ik heb Nederland opnieuw moeten leren kennen en dat was, en is nog steeds, een bijzonder avontuur. 
Recent ben ik vanuit een dorp naar de stad verhuisd en daar een woning gekocht.  Een hele onderneming want het pand was in hele slechte staat. Dat betekende dus dat het finaal gestript moest worden en dat is momenteel de stand van zaken. De her-opbouw realiseer ik zelf in samenwerking met mijn broer en vrienden. Geen aannemer voor de dochter van een aannemer.